''Και από τους ψηλούς και από τους κοντούς απέχουν ίδια τ'άστρα''

Ο λόγος μοιάζει να απευθύνεται στους ''ψηλούς'',για να τους συνετίσει,να τους προτείνει αλλη μονάδα σύγκρισης για να μετρήσουν το αληθινό ανάστημά τους.

Η φράση θέλει αποδέκτη και τον άνθρωπο τον ''κοντό'' να αναμετρηθεί με εκείνα που περισσότερο τον ξεπερνάνε αλλά δεν θέλει,δεν επιλέγει ούτε να τα ξέρει.
Σε όποια περίπτωση από τις δύο,θα μπορούσε να γίνει βάση για μια πρώτη αλληλοπαραδοχή,που τόσο έχουμε ανάγκη.
Εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε ούτε ίδιοι,ούτε έχουμε ίδιο ιστορικό,ίδια βιογραφία.Ισως γι'αυτό μας βγαίνουν από το στόμα φράσεις χαμηλές,από το ''ξέρεις εσύ,ποιός είμαι εγώ;'' μέχρι κάποιες,κάποτε ανυπόφορες,αναφορές στο σόι μας και στους δικούς μας,κι αυτά είναι το λιγότερο.

Αν δε βάλουμε σημείο αναφοράς να απέχει απ'όσα πετύχαμε ή δεν πετύχαμε,να απέχει από μας τους καθημερινούς ψηλούς-κοντούς ανθρώπους τόσο πολύ όσο τ'αστέρια,φαίνεται τελικά πως δεν μπορούμε να τα βρούμε ούτε μέσα μας ούτε και μεταξύ μας.

Τα αστέρια βρίσκονται πολύ ψηλά και δε φαίνονται πια στις νύχτες του πολιτισμού μας.
Εχουμε ανάγκη από ''έξοδο'' για να τα δούμε.
Ισως τότε,σε κάποιο άνοιγμα με θέα ουρανού νυχτερινού,στο απόμακρο σεμνό του φως,να δούμε μέσα μας και δίπλα μας.Να αγγίξουμε την ''αναγνώριση'',να μας ελευθερώσει.
Ισως και μας ψηλώσει λίγο πιο κοντά στα άστρα,να μην ξεχνάμε πως υπάρχουν.

Κείμενο από το μηνιαίο περιοδικό  ''Η δράση μας''